ευσύγκριτος

-η, -ο (Α εὐσύγκριτος, -ον)

νεοελλ.

αυτός που μπορεί να συγκριθεί με κάποιον άλλο εύκολα

αρχ.

1. ο καλά συγκροτημένος, ο καλοφτιαγμένος

2. ο διορατικός.

επίρρ...

εὐσυγκρίτως (Μ)

με σωστή διάκριση, με τη «διάκριση» ως πνευματική αρετή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + συγ-κρίνω].